Gud var det som gav meg livet.
No er eg eit drag i lufta.
Men på meg er uvær tufta!
Eg er som eit pust i sivet.
Hadde vore mykje verre,
det, om ikkje eg var sliten,
men var veik, var veik og liten.
Eg tar no ei pause, berre.
Eg er stor og sterk og mektig,
rett på sak og uforferda!
Og med storm vil eg ta verda!
Er eit sivpust ikkje prektig?
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar
Takk for din kommentar! ♫♥♪
Den er vel snill og rar. ♫♥♪
Og røper du ditt navn ♫♥♪
så er det intet savn. ♫♥♪