Det å ta seg igjen

Eg lat pense meg inn på det næraste hald.
Langs den vegen eg gjekk var der asfalt og vald,
men dei næraste ting er i livet så der
at ein klarar seg ikkje om uting dei er.

Det var vår, det var bratt, der i skogen var vis
av natur som var utsett for fattigmanns pris.
Ikkje ein, ikkje to, men i mengder var preik
av den mest usle sort, uten tanke for leik.

Og eg reina. Eg rydda. Dei mest vonde ting
på eitt år vart til tilhøve stort, meg omkring.
Og eg tenkte, takk Gud! Eg er lukkeleg, nå.
Det er noko å sigre ved omriss å få.