Jenta di

Me må slett ikkje gløyme hokjønnsorda,
og ei heller gløyme at bord vert til borda.
Det er kanskje mykje i verda å makte.
Det viktigaste er, å la hokjønnet akte.

Ho er ikkje ille, ho er ikkje tål,
trass det gjardeskrik og alt det gnål.
Ho er tykkje og eining, og lykkje på ferda.
Og skammelig trist er det, uten, i verda.